Është e habitshme ngjashmëria midis dy shpirtrave muslimanë të larguar së fundmi, Shuhada Sadakat (Sinead O’Connor) dhe Profesor Shabir Akhtar, u bë e qartë për mua disa ditë pas vdekjes së tyre: të dy këta intelekt të frikshëm ishin po aq të guximshëm dhe të patrembur në deklarimin e së Vërtetës si ata e panë atë dhe mund të vuanin fisnikërisht breshërinë e tmerrshme të kritikave që pasuan.

Po, disa herë kam thënë gjëra që shkonin kundër mendimeve  tëmia, por reagimi më detyroi disi t’i zbut shpërthimet e mia me kalimin e kohës. Ndoshta sepse nuk i deklarova bindjet e mia mjaftueshëm qartë dhe lejova që “kafshimet e tingullit” të guximshëm të preknin paaftësinë time për të artikuluar të Vërtetën ashtu siç e perceptova.

Ajo që është shqetësuese është fakti se media dhe struktura që e kontrollon dhe e formëson atë, po largohen gjithnjë e më shumë nga liria që pretendon të mbrojë. Si mund të jetë e vërtetë ndaj parimit të lirisë së fjalës kur ai anon vazhdimisht drejt shtypjes së këndvështrimeve alternative? Interesi i kujt po ruhet këtu? Jo e publikut. Ata me të drejtë meritojnë të dinë të gjithë tablonë, veçanërisht nëse një çështje ngrihet në opinion, kur ekspozohet ose shpjegohet vetëm pjesërisht.

Më bëri të zemëruar që së fundi lexova një artikull në faqen e internetit të BBC-së për ndikimin e jetës së Sinead O’Connor në Irlandë, pa përmendur as edhe një herë se zonja e madhe dhe me ndikim kishte përqafuar Islamin. Ajo ishte muslimane dhe mori emrin Shuhada Sadaqat (fjalë për fjalë, Dëshmitar/Martir i së Vërtetës). Pandershmëri gazetareske e zhveshur dhe e turpshme. Kjo është ajo që ishte. Dhe për fat të keq mbetet kështu.

Kur Sinead deklaroi se gjatë gjithë jetës së saj kishte qenë muslimane pa e kuptuar, ajo po shprehte të gjitha enigmën e pabesueshme që unë u përballa kur u ekspozova vetë me mësimet e Islamit – më në fund. Jo Islami i titujve apo thashethemeve gazetareske; jo Islami siç duket përmes paragjykimeve, shtrembërimeve apo paragjykimeve etnike, por Islami që u shpall kërkuesve të vërtetë të dijes.

Përballja me injorancën nuk është e lehtë, por pasi të përballesh me të, mund të jetë vërtet çliruese.

Sinead ose Shuhada, thirreni me çfarëdo emri të dëshironi; është i njëjti person! Thjesht mos e injoroni arsyen kryesoret pas transformimit masiv të mendjes dhe zemrës që ndodh kur një person me famë dhe ndikim, si ajo (ose edhe unë për këtë çështje besim), më në fund zgjedh një rrugë për të ndjekur dhe rregullon jetën e tij.

Zoti nuk e la kurrë Sineadin, ajo thjesht gjeti një shteg për t’u kthyer në shtëpi drejt Njëshmërisë Hyjnore, megjithëse edukoi veten në mes errësirës ​​me vetëm dritën e kërkimit brenda zemrës së saj për të udhëhequr rrugën drejtë po kësaj drite. Mos e fikni dritën dhe zbulimin e jetës nga jeta e saj artistje pasi ajo tani është larguar nga nga vetë jeta e saj, duke e fshehur se kush ishte në të vërtetë, çfarë donte të ishte dhe si donte të kujtohej tek njerzit.

E vetmja gjë pas i mbetur në këtë jetë dhe këtë hisotri të saj është misteri i pashpjeguar, se si ajo vdiq në të vërtetën; 56 vjet nuk janë një moshë e zakonshme që të gjithë kalojnë në këtë botë të përkohshme nëse nuk është për arsye shëndetësore. Hetimi dhe informacioni për këtë ngjarje mund të ndihmojë publikun për të gjetur arsyet e vërteta  dhe të pranuara për vdekjen e saj, ka qenë pak ose aspak e tillë (rastësore). Thjesht dhe me shpres, uroj që kur të zbulohet më shumë për këtë ngjarje, nuk do të lërë më shumë vend misterit, shtrembërimit dhe keqkuptimeve,  apo dhe heshtjen nga ana e shtypit për ndjekjen e ndjekjes së interesave të tyraparagjykuese.

….

|Radio Kontakt /catstevens.com