Janë bërë 24 vite nga rënia heroike e luftëtares 17 vjeçare, Yllka Domi, e cila ra dëshmore në Betejën e Çabratit, më 7 maj të vitit 1999.

llka u vra bashkë me disa bashkëluftëtarë dhe ushtria serbe, për të fshehur gjurmët, trupin e Yllkës bashkë me trupat e tjerë të vrarë, i dërguan në një varrezë masive në Batajnicë, për t’u gjetur e rivarrosur më 23 dhjetor 2003 në Kodrën e Çabratit, në Gjakovë.

Në kohën kur ajo u vra, ishte në vitin e fundit të shkollës së mesme “Mazllom Këpuska” dhe nuk arriti ta përjetonte diplomimin e saj. Por, Yllka ishte shumë më tepër se kaq. Ajo ishte poete që premtonte të sillte një frymë të re në poezinë shqiptare.

Sipas profesorëve dhe njerëzve që e njohën, vdekja e Yllkës ishte humbje e një kuadri intelektual, e një atdhetareje dhe poeteje, e cila do të ishte prijatare e proceseve te ndërtimit të shtetit, por edhe shtyllë e kulturës dhe letërsisë.

Yllka u rrit në një frymë atdhetare dhe po përballej gjithmonë me padrejtësitë që po i bëheshin atë kohë kombit shqiptar. Prandaj, ajo ishte e interesuar gjithmonë që të informohet saktë se si po lëvizin gjërat.  Kudo ishte aktive, në shkollë, në grupe humanitare, në ndihmë banorëve të zhvendosur dhe aty ku e kërkonte nevoja. Si e tillë, ra në kontakt me shumë të rinj e të reja, të cilët ishin kyçur në bërthamat e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Ka kryer kurset për ndihmë të plagosurve në luftë dhe ka ushtruar përdorimin e armëve dhe pastrimin e tyre.

Poezitë e Yllkës, kushtuar dashurisë ndaj jetës, lirisë dhe vdekjes, sot e asaj dite janë të njohura dhe shpërndahen vazhdimisht.

Disa nga poezitë e Yllkës:

TI FLUTURON ME DALLANDYSHET

Një ditë çdo gjë do të ndryshojë,
do të vish të luash me veten,
do të këndosh në duet me heshtjen,
do të jetosh me kujtimin në ballë,
do të thërrasësh me zë ç’u bë vallë,
do të kërkosh për veten shpëtim
e s’do të gjesh kund emrin tim.

Jetonim ne të dy në gjethe të trëndëfillit,
jetonim duke shijuar erën e tij,
jetonim bashkë me këngën e bilbilit,
por në fund, na therën gjembat e tij.

Shpresuam se deri në vdekje do të jemi bashkë,
por ajo jetë që ne e ëndërruam nuk ishte e gjatë,
ajo zgjati vetëm të paktët muaj
e për këtë gjë unë tani po vuaj.

Tani jemi të vdekur për njeri tjetrin,
fluturojmë në qiell për një jetë tjetër,
fluturojmë të dy, por shumë larg njëri tjetrit
e të dyve na shoqërojnë valet e detit.

Ti fluturon bashkë me dallëndyshet,
fjalët që i dha tani po vyshken
e mua më thërrasin skifterët,
por unë s’dua të fluturoj me ta
e t’i këndoj ninullat.

S’do të jemi më bashkë,
jeta jonë mbaroi,
a do të jetojmë te lulet apo te zjarri,
s’di për njeri-tjetrin
a do të na merrë malli?

Ndoshta për mua do të rrjedhë një lot,
por ta dish se kjo e tëra është kotë,
dhe sipas kësaj ka një përfundim
se të kam dashur shumë sa shpirtin tim.

Prandaj për ty shkrova këtë kujtim
që t’i gjesh vetes pushim
e kur të kërkosh për veten ngushllim
vrapo nga unë që të gjesh shpëtim,
eja më afër e vetëm me një shikim
do të kujtoj e do të hidhem në përqafim.

Një ditë çdo gjë do të ndryshojë,
do të vish të luash me veten,
do të këndosh në duet me heshtjen,
do të jetosh me kujtimin në ballë,
do të thërrasësh me zë, ç’u bë vallë,
do të kërkosh për veten shpëtim
e s’do të gjesh kund emrin tim.

KËNGA E PRANVERËS

Nuk do të jemi bashkë,
jetërave tona po u afrohet fundi.
Nuk do të njihemi,
bashkë nuk do të takohemi,
do të derdh lot,
duhet ta dish se nuk ka shpresë më për mua,
e kam dashur shpirtin tënd më tepër se veten.
Shkrova për ty kujtimin
që të mund të gjesh prehje.
(Botuar në gazetën “ The New York Time Magazine ” nga Chris Stephen). / KultPlus.com