Të pres në xhaminë e qytetit

Të pres në xhaminë e qytetit

mes lutjeve e mëkateve

eja thuaji Zotit se je më i vogël se ai

je turpi i jetës sime

eja lutu

jepi me gojë frazat që t’i mësoi Libri i Shenjtë

në hyrje, zhvishi këpucët

trosha buke jepi asaj gruas rome te dera,

ec në turmën e burrave,

dhe afrohu

ku të më gjesh.

Të pres në xhaminë e qytetit

eja falju Tokës, falju Diellit, falju kafshëve

çdo shpirti që shtrëngon

jam në rendin e parë

eja dhe bashkë flasim

eja përmendja të madhërishmit, sa i pafuqishëm je ti

ti, plaga e madhe e dashurisë.

Të pres në xhaminë e qytetit

eja në tempull, ti krimb i keq

eja dylufto me kohën kur ishe burrë i mirë

kur ishe insan

i kam hapur dritaret, hoxha po e pret shiun

unë po të pres ty

qyteti po e pret këngën e shpëtimit.

të pres në xhaminë e qytetit

të vish

të kuptohemi për herë të parë.

vishe këmishën e gjelbër, bëhu mbret i fesë islame

shikojmë kupolat, sherefet, minaret,

ti qan për veten

unë qaj pse nuk qava kurrë.

Të pres në xhaminë e qytetit

Eja, edhe nëse nuk më do

Eja se ke heshtur boll

mendja jote ka agjëruar gjatë,

Eja e thuaji të madhit dhe shokëve të tij

që njerëzit e mirë sot nuk janë në këtë xhami.

Të pres në xhaminë e qytetit

eja, të lutem, sepse as unë nuk të dua

përkulemi në tepihun e pastër kadife

te dera, gjuaji përtoke pallavrat që të mbajnë gjallë

Ulu afër meje, mos e shaj krijuesin.

Më gjej në qetësi, jam aty ku ulet njeriu i mjerë

afrohu, mos ma kap dorën,

mbylle gojën, lutu për mua a për veten,

jam duke të pritur

në xhaminë e fundit të dy jetëve tona.

*

Zoti shëron

Zoti e ka krejt forcën, krejt djersën

Krejt plagët e botës i ka të shtypura në miliona libra

Ai i lexon, i shëron.

Me Bibël e Kuran poshtë shtratit,

I njëjti është

Si Zoti i të pasurit a i të ngratit.

Zoti e ka penën më maestrale në botë

Zoti pret, por ai din me shëru.

Zoti i ka krejt ëndrrat tona në sirtare

Zoti pret, gëlltitë kafen e mëngjesit dhe shfleton librin e fundjavës

Shijon natyrën, kafshët, drunjtë,

Zoti na ka në palmën e dorës

Polin e Jugut, Polin e Veriut, fatin e njeriut

Zoti shëron, Zoti din me shëru.

Zoti sjellë ilaçin aty ku koka është plagu.

I ka edhe ai lutjet e veta, jetët tona të shkreta

Pret, mahnitet me recitime, me bukuritë, me dashuritë.

Ai i madh, ne të vegjël

Zoti është Dielli, ne tjerët veç marrim dritë.

Zoti shëron,

Sheh këmbët që nuk lëvizin, sheh gojën që frikësohet të flasë

Sheh degët e thara të lisit

Sheh vesën e butë të mëngjesit

Sheh motrat që e lëngojnë vëllaun e vdekur

Sheh sëmundjet, gjakun e çpuar, aortën e lënduar

Sheh spitalet, sheh dhomat e shtëpive të shndërruara në spitale

Sheh sytë e vajzës që nuk sheh

Sheh bukën që përmbyset, sheh shiun e krejt hyjnive

Sheh malet mbi ne, drenushat e mbytura përdhe

Ne bëjmë gjumin, fundosemi në krim, por unë besoj që ai nuk fle.

Zoti sheh se i ka të pafundme imazhet e vizionet

Zoti shëron, ky Zot i madh i shtatë botëve

Din me shëru

Pret, vonon, hekurosë këmishën më të hijshme

Zoti para pasqyres, burrë me syçka të përndritshme

E kërkon edhe ai pak kohë për vuajtjet e tij.

Zoti i sheh të vajtuarit, të lënduarit,

Zoti sheh, nuk rënkon

I disave, Zoti i tyre, mallkon

Zoti im pret, por shëron.

Këtu mes neve ai banon.

*

Maduja

Nuk njoh burrë tjetër si Maduja.

I madh në plotninë e tij, i rrëmbyeshëm

I vrulltë, shpejtësi që nuk kontrollohet, i zjarrtë,

Ma rroku belin me gishtat furtunë,

Pak i kaftë, i kafshuar prej valëve të detit

I kristaltë, pa flokë,

Nuk është koha të thyhet ky trup i bëftë.

Nuk njoh burrë tjetër që më ka puthur me aq triumf,

sa Maduja.

Natën vonë, më përtypi si të isha ansambël këpurdhash

Ky Madu, me epshin e tij dru,

Si asnjë tjetër.

Me një gojë me shije bambusi, i errët, në momente i dritshëm

I vë gaz flakës ku më ka gjuajtur me sa forcë ka.

Ai,

Maduja. 

Nuk njoh burrë tjetër që më ka çmuar me aq kujdes,

sa Maduja.

I guximshëm, puthi trupin tim me saktësi matematike,

Me dy duar si të ishin tetë, a dhjetë, më dha jetë,

Maduja,

I trandur, i futur në vaskën e bukurisë, i lëmuar

Lëng frutash po shijoja, pa blerë asnjë në dyqan

Trupi i kockuar bukur i Madusë

Shtog, Shegë, Kokos, Shafran.

Nuk njoh burrë tjetër me shpirt të hekurtë e të njomë,

sa Maduja.

I pashëm sa s’ka, një plagë e rinisë në fundin e barkut, burrë murrlan

I jashtëzakonshëm, nisa të lehja si kafshë,

Maduja, ky mësues biologjike e fizike

Ma la mbi këmbë mua kiminë e tij të përjetshme,

Le të ndalen dritat e të gjitha stadiumeve pa dashnorë,

I imi Madu,

E përthekoj, pij tërë natën ujëvarën e tij, mbetet mbret me kurorë.

Nuk njoh burrë tjetër që më bën të shtangem, të mpihem,

Si Maduja.

I përpiktë, i rrebelshëm, lehtazi m’i ra thikë zemrës,

Një rezervuar i mbushur me kënaqësi, një maje mali që flladitë

Nuk ka si Maduja im,

Nuk ka mundësi të ketë një të dytë

Që më zhytë, që ma humbë kthjelltësinë, që më kredhë mes gjoksit

Ante i botës sime.

Me Madunë, bëj be në atë natë

Më krijoi për së dyti, ma largoi etiketën ‘i ngratë’.

Atë natë, vdekja do të më ishte e sheqertë,

fushë e blertë,

Si emri yt

Madu.