_{Të pa botuara}

Pa titul

Mbi drynin që mbante të kyçur portën e një shtëpie

 u la një buqetë e
vogël me lule nga duart e një fëmije.

E ndjehu për çudi shtëpia që prej kohës ish braktisur

e kishte mbetur në mjerim,

dhe mori  tjetër nur u
bë si një vashëz e bukur,

mbushur plot gëzim.

Kjo dorë e vogël fëmije që disa lule i dhuroi

i fali një rreze jete dhe e bëri sërish të jetojë.

Pema mbi shkëmb

Një farëz të vogël e mori era

 Mbi shkëmb e hodhi e
ndau nga të tjerat.

Eja -i thanë shoqet

aty s’mund të rrish

aty përmbi gur, si mund të mbish

Shkëmbi është gur

Dhe nëse mbin,

s’do të jetosh kurrë.

Por fara aty ndjeu ngrohtësi

sikur ende pas pemës nënë rri.

Ajo mbiu e bukur u rrit

se shkëmbi për të thërrmohej çdo ditë.

Mos u ndal jetë

Atë natë, ndaj të gdhirë,

kur toka u shkud nga një tërmet,

ti linde aty, mes rrënojash si për të thënë

 – Mos u ndal jetë!

 Kur shumë aty poshtëmbetën dhe u mposhtën nga vdekja e zezë

ishe ti me të qarën tënde lusje thërrisje

– Unë dua jetë!

Një foshnjë e vogël ,e pafaj, që mes rrënojave, të lind
guxon,

na thotë sa herë të biem përtokë, të ri-ngrihemi

duhet të vazhdojmë

Dy pemët dhe era

Atje lart në një kodër

vendi i mbushur me lule e gonxhe,

ishin dy pemë pranë njëra-tjetrës,

një e re, dhe një e moçme.

Një ditë pema e re pemës së moçme

nisi ti thosh shikoje veten si je bërë,

moj shëmtaraqe sa do jetosh.

Ti meriton vetëm sopatën,

s’ke vlerë aspak,veçse për dru,

në mes kësaj lëndine të bukur

duhet të qendroj vetëm unë.

Unë jam e bukur, edhe e fortë

 koka më shkon gjer në
re,

kurse ti plakë e kërrusur,

degët të varen deri përdhe.

Ndërkohë era i dëgjoi

dhe nisi të fryjë gjithë zemërim,

dhe për çudi fare

kollaj rrëzohet pema plot gjelbërim.

E menjëherë ndal vrullin era,

edhe pyet ç’u bë kështu?

ti pemë e gjatë edhe e bukur,

sa shpejt, u bëre për dru!

Në këtë jetë nuk duhet vetëm,

që sa më lart të të shkojë koka,

por është më e rëndësishme,

që ti të jesh me rrënjë të forta. 

Çele Tabaku

|MEDIAKONTAKT